Από τη Melissa Blake

Πώς είναι να ζει κανείς με κάποια αναπηρία; Ευτυχώς πολλά από τα στερεότυπα από τις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες έχουν εκλείψει, όπως για παράδειγμα η εικόνα ενός ατόμου που είναι κλινήρης να ζητάει ασθενικά μία κουβέρτα για να καλύψει το εύθραυστο σώμα του από μία νοσοκόμα 24ωρης φροντίδας και απασχόλησης. Παρόλα αυτά μερικοί μύθοι επιμένουν ακόμα.

ΜΥΘΟΣ 1: Όλοι οι ανάπηροι ζητούν συμπόνοια

Με όποια αναπηρία και αν έχει γεννηθεί κάποιος, όπως και εγώ τις περισσότερες φορές δεν κάθομαι όλη μέρα να  κατηγορώ τη μοίρα μου, σχεδόν ποτέ δεν αναφέρω την αναπηρία μου σε μια καθημερινή κουβέντα εκτός εάν με ρωτήσουν. Αυτό που λέω συνήθως είναι ότι από τη στιγμή που γεννήθηκα με μία φυσική αναπηρία δεν γνωρίζω κάποια άλλη ζωή. Είναι αυτό που λέμε συχνά ότι δεν μπορεί στην πραγματικότητα να σου λείψει κάτι που δεν είχες έτσι και αλλιώς. Για εμένα η ζωή μου είναι φυσιολογική.

ΜΥΘΟΣ 2: Δεν μπορούμε να εργαστούμε

Θα σας μιλήσω για εμένα, σπούδασα δημοσιογραφία και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου δούλευα σε μία φοιτητική εφημερίδα σαν ρεπόρτερ και διορθωτής κειμένων. Τώρα έχω δική μου στήλη σε εφημερίδα καθημερινής κυκλοφορίας, έχω το δικό μου blog, γράφω για το ζήτημα στης αναπηρία σε γνωστά site και είμαι σύμβουλος εφημερίδας στο τοπικό κέντρο νεότητάς. Όλοι μπορούν να εργαστούν.

ΜΥΘΟΣ 3: Η σωματική αναπηρία συνοδεύεται και από νοητική αναπηρία

Αυτό το άκουγα συχνά όταν ήμουν παιδί, όμως ούτε τότε, ούτε και τώρα το καταλαβαίνω. Κάθε φορά που βρισκόμασταν έξω σε κάποιο δημόσιο χώρο, πολλοί ρωτήσουν τους γονείς μου διάφορα πράγματα για εμένα, ενώ βρισκόμουν ακριβώς εκεί, σαν να μη μπορούσα να μιλήσω εγώ για τον εαυτό μου. Υποθέτω ότι είδαν το αναπηρικό αμαξίδιο και θεώρησαν ότι και το μυαλό μου έχει κάποια αναπηρία επίσης. Βέβαια σύντομα αντιλαμβάνονταν την πραγματικότητα μόλις άνοιγα το στόμα μου!

ΜΥΘΟΣ 4: Δεν είμαστε ανεξάρτητοι

Θα μιλήσω και πάλι για τον εαυτό μου και τις δικές μου εμπειρίες. Ευτυχώς στα πρώτα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας οι γονείς μου, μου αγόρασαν ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο και έτσι χάρηκα και εγώ την παιδική μου ηλικία και τη διασκέδασα, όπως και οι συνομήλικοί μου. Ακόμα και τώρα ως ενήλικας μπορώ να πάρω το λεωφορείο για να πάω στη δουλειά μου, να πάω στο σούπερ μάρκετ, να επισκεφθώ κάποιον γιατρό και γενικότερα να μετακινηθώ μόνη μου. Ναι χρειάζομαι βοήθεια στο λούσιμο και στο ντύσιμο αλλά τα περισσότερα πράγματα μπορώ να κάνω χωρίς βοήθεια. Είναι μία αίσθηση ελευθερίας που ποτέ δε θεώρησα δεδομένη.

ΜΥΘΟΣ 5: Δεν θέλουμε ή δεν χρειαζόμαστε ερωτική σχέση

Όσον αφορά τον έρωτα και την αγάπη, έχω τις ίδιες επιθυμίες, ελπίδες και όνειρα όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι. Η αναπηρία μου δεν άλλαξε το πώς βλέπω τον γάμο και τις σχέσεις, δεν με έκανε σε κανένα επίπεδο λιγότερο γυναίκα και νομίζω ότι οι άνθρωποι και ειδικότερα οι άνδρες τείνουν να το ξεχνούν αυτό.

Θα ήθελα απλώς να πω το εξής: Δεν είμαστε ανάπηροι άνθρωποι αλλά άνθρωποι με αναπηρίες. Άνθρωποι που ζουν γεμάτες ζωές, έχουν καριέρες που αγαπούν και δικές τους οικογένειες. Παλιότερα επιζητούσα να είμαι «φυσιολογική» όμως όχι τώρα πια. Όλα τα σημάδια μου δεν αποτελούν πια ένα επίπονο παρελθόν αλλά μου δείχνουν πόσα κατάφερα μέχρι τώρα και πόση δύναμη απέκτησα μέσα από αυτά.

Απόδοση άρθρου από τη σελίδα: www.psychologytoday.com