Υπάρχουν πολλές γνώμες, πολλοί γιατροί, πολλά gadgets, πολλοί άνθρωποι που νομίζουν ότι ξέρουν το επόμενο “σωστό”. Και κάπου εκεί, προσπαθείτε να κάνετε το σωστό πράγμα. Σίγουρα δεν υπάρχει μία τέλεια λύση και η “σωστή πλοήγηση” μπορεί να φαίνεται αδύνατη. Αλλά ένας από τους ευκολότερους τρόπους και ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορείτε να κάνετε για το παιδί σας είναι να μιλήσετε σε άλλους ανθρώπους με αναπηρία που ζουν με αυτόν τον τρόπο για χρόνια. Αυτοί, όχι οι γιατροί, είναι οι πραγματικοί εμπειρογνώμονες και ξέρουν όχι μόνο τις προκλήσεις αλλά και τις χαρές της ζωής με αναπηρία. Μαζί τους έρχονται όχι μόνο συμβουλές, αλλά και μια κοινότητα που πιστεύω ότι είναι αρκετά … cool! Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, όλα θα έιναι πιο εύκολα, λιγότερο τρομακτικά, γιατί ναι μεν υπάρχουν πολλές δυσκολίες αλλά τουλάχιστον είναι πιο διασκεδαστικό όταν έχετε τους κατάλληλους ανθρώπους για να σας βοηθήσουν να τις ξεπεράσετε… και να γελάσει μαζί σας όταν κάνετε μια λάθος στροφή ή να ξεχάσει μια έννοια μιας από τις εκατοντάδες των ακρωνυμίων που γίνονται μέρος της ζωής σας με αναπηρία. Είμαι ένα 22χρονο κορίτσι με εγκεφαλική παράλυση και ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα είναι να δείχνω σε αυτούς τους γονείς – οι οποίοι βρίσκονται σε σύγχυση, φοβούνται, και νιώθουν να χάνονται μέσα σε αυτή τη διάγνωση – ότι θα είναι εντάξει. Ότι ζω μια καλή ζωή, παρά και λόγω της αναπηρίας μου. Τα παιδιά τους επίσης, αν τους δοθεί η ευκαιρία.

Πολλοί από εσάς ίσως αναρωτιέστε ποια πράγματα στη ζωή μου, μου έδωσαν ευκαιρίες και τη δυνατότητα να ευδοκιμήσουν. Η απάντησή μου μπορεί να σας εκπλήξει. Ένα από τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μου, αυτό που μου επέτρεψε να γνωρίω τον κόσμο πλήρως με αναπηρία, είναι το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Ναι, κατά τις πρώτες ημέρες του να είσαι γονιός ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, τα πάντα στον πολιτισμό μας, σας λένε ότι η αναπηρική καρέκλα είναι ο εχθρός. Ακόμη και καλοπροαίρετοι γιατροί και θεραπευτές έχουν την τάση να μιλούν γι ‘αυτό από την άποψη της «απομόνωσης» και παρόλο που είναι αρκετά προφανές ότι δεν είμαι συνδεδεμένη με το κάθισμά μου, ο όρος «ανάπηρη» εξακολουθεί να είναι πολύ της μόδας (συνήθως σε συνδυασμό με ένα ακίνητο σώμα σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο που θα δέιχνει λίγιο ή και πολύ δυσαρεστημένο). Θα διδάσκονται να φοβούνται το αναπηρικό αμαξίδιο κι αυτό δεν είναι δικό σας λάθος.

Παντού βλέπουμε εικόνες των αναπηρικών αμαξιδίων και ως πράγματα που κρατούν τους ανθρώπους πίσω. Οι φόβοι σας είναι απλώς ένα προϊόν του τι σας έχουν πει. Λοιπόν, σας λέω να ξεχάσουμε ό, τι σας έχουν πει. Είχα μια αναπηρική καρέκλα για όλη μου τη ζωή και έχει κάνει τα πάντα, εκτός από το να με περιορίζει! Είναι η ελευθερία μου να κυκλοφορώ και να καθορίσω πού θα πάω μετά. Μου επιτρέπει να κάνω τις βόλτες μου στο κολέγιο, να πηγαίνω για ψώνια, σε μουσεία, και αποφασίζω πού θα ήθελα να είμαι, αντί να αφήνω κάποιον άλλο να αποφασίσει για μένα.

Το να δει κανείς το αναπηρικό αμαξίδιο ως κινητικότητα και ελευθερία, αντί  απώλεια, χρειάζεται να περάσει λίγος χρόνος για μερικούς ανθρώπους. Η μετάβαση από μια περιπατούρα σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο ή από το περπάτημα στο αναπηρικό αμαξίδιο είναι μια από τις πρώτες επίσημες αναγνωρίσεις ότι το παιδί σας είναι “διαφορετικό”. Τα περισσότερα μικρά παιδιά βγαίνουν βόλτα σε καροτσάκια ή με τα πόδια δίπλα τους γονείς τους. Η ημέρα που το παιδί σας θα ξεκινήσει τις βόλτες σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο θα είναι η ημέρα που αυτός ή αυτή είναι “διαφορετικό” με ένα πραγματικό, συγκεκριμένο τρόπο. Η διαφορά τους δεν είναι πλέον θολή ή υποθετική. Αλλά το να “αγκαλιάσει”, να αποδεχθεί το αναπηρικό αμαξίδιο ως μέρος της ζωής, ως κάτι που αντιμετωπίζεται όπως τα πόδια, αντί του τέρατος, είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορείτε να κάνετε. Παρακαλώ μην φοβάστε κάτι που μου έδωσε την ευκαιρία να κινηθώ κατά μήκος στον κόσμο και κάτι που είναι τόσο εμποτισμένο με την ουσία της ύπαρξής μου. Δεν ξέρω μια ζωή χωρίς αυτό και τις εναλλακτικές του, δεδομένου ότι με τους αδύναμους μύες μου, δεν θα πρέπει να κινούμαι καθόλου. Το αμαξίδιό μου είναι γεμάτο από σουβενίρ από τις διάφορες βόλτες και τα ταξίδια μου, αυτοκόληττα, μπιχλιμπίδια! Ότανβρίσκομαι στο αναπηρικό μου αμαξίδιο, δεν περιορίζομαι, όταν βρίσκομαι στο αναπηρικό μου αμαξίδιο, είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη και τσουλάω προς τα εμπρός!

Ακριβώς επειδή κάθισα δεν σημαίνει ότι τα παράτησα.

Το αναπηρικό μου αμαξίδιο μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ στην στράτα μου.Μπορώ να τριγυρνάω στην πανεπιστημιούπολη χωρίς να ανησυχώ αν θα χάσω την ισορροπία μου. Μπορώ να συμβαδίζω με τους άλλους διπλα τους και όχι να μένω πίσω. Μπορώ να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου, χωρίς το φόβο της πτώσης και μπορώ να πάω σε μέρη μόνη μου. Αν ήμουν στη στράτα μου, θα χρειαζόμουν συνεχή επίβλεψη. Δεν αισθάνομαι εξαντλημένητην ώρα. Μπορώ να χρησιμοποιήσω την ενέργειά μου να πάω στο σχολείο, να περάσω χρόνο με τους φίλους μου!

Έτσι, σας παρακαλώ να μην είστε λυπημένοι για το αναπηρικό αμαξίδιο του παιδιού σας. Να είστε ευτυχείς ότι αυτός ή αυτή έχει έναν τρόπο για να μετακινείται! Δείξτε τον ενθουσιασμό σας στην επιλογή του αμαξιδίου, του χρώματος και να μην φοβάστε. Επειδή υπάρχουν ακτίνες να διακοσμηθούν, κουμπιά για να αγοραστούν και ένα παιδί έτοιμο να απελευθερωθεί. Βοηθήστε τα παιδιά σας να είναι περήφανοι και να κατανοήσουν ότι τα αναπηρικά αμαξίδια δεν είναι κάτι που πρέπει να “ξεπεράσει”.

Στάσεις, προκατάληψη, και οι υποθέσεις που τους αρνούνται την ισότητα είναι τα πραγματικά εμπόδια να ξεπεραστούν.

Για τους συναδέλφους μου “wheelers”, που θα απολαμβάνουν κι αυτοί τη θέα: το να βρίσκεσαι σε μια αναπηρική καρέκλα μισό μέτρο κάτω από το μέσο επίπεδο των ματιών δεν είναι εύκολο. Υπάρχουν ημέρες όταν οι άνθρωποι θα σας κρίνουν ή ακόμα νομίζουν ότι ξέρουν την ιστορία της ζωής σαςεπειδή είστε σε αμαξίδιο. Αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, αρκεί να ξέρετε την αλήθεια.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που ζουν υπό περιορισμό, επειδή οι ίδιοι δεν έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν την ομορφιά σας.

Ρωτήστε τον εαυτό σας: Ποιος είναι πραγματικά “δεσμευμένος, καθηλωμένος;”

Η απάντηση δεν θα είναι εσείς.

Πηγή: wheel.gr