Εγκλωβισμένος στην ίδια του την πόλη αισθάνεται ο Λευτέρης Φωκιανός , ο οποίος έπειτα από ατύχημα πριν λίγα χρόνια καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Προσπαθεί η ζωή του να μην έχει διαφορά από των υπολοίπων, όμως οι δυσκολίες δεν αργούν να φανούν. Χρησιμοποιώντας την ράμπα που έχει φτιάξει στην πολυκατοικία του σπιτιού του για να μπορεί να κινείται, βγαίνει στον δρόμο.

Εκεί, όμως, οι συνθήκες είναι πάρα πολύ δύσκολες. Η πρόσβαση στα πεζοδρόμια είναι αδύνατη αφού αυτοκίνητα και μηχανάκια έχουν καταλάβει κάθε εκατοστό των πεζοδρομίων.

Αναγκάζεται να κινηθεί από τον δρόμο, με τους καθρέφτες των αυτοκινήτων να «σφυρίζουν» με το πέρασμά τους. Λίγο πιο κάτω, στον κεντρικό δρόμο της γειτονιάς του, στην Ιασωνίδου, υπάρχει τελικά πλατύ πεζοδρόμιο για να μπορέσει να κινηθεί με ασφάλεια. Όχι όμως και με ευκολία αφού τα εμπόδια εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο.

Αφού ανέβει την κακοφτιαγμένη ράμπα αναπήρων, η οποία όπως τονίζει και ο ίδιος ο κ. Φωκιανός είναι ιδιαίτερα απότομη, κατευθυνόμενος προς την λεωφόρο Βουλιαγμένης, προσπερνά ένα δέντρο, το οποίο είναι στη μέση του πεζοδρομίου και βρίσκεται εγκλωβισμένος σ΄ έναν λαβύρινθο από παρκαρισμένα αυτοκίνητα . Η λύση μία και μοναδική… Συνεχίζει για κάποια μέτρα την πορεία του και πάλι από τον δρόμο.

Στον παράδρομο της Βουλιαγμένης, που έχει πλέον μετατραπεί σε ελεύθερο πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα όσων χρησιμοποιούν το μετρό Ελληνικού, παρατηρεί τη διάβαση τυφλών η οποία περισσότερο με παγίδα μοιάζει παρά με βοηθητική οδό, αφού ο διάδρομος σταματά ξαφνικά μπροστά από μία… τρύπα.

Η «οδύσσεια» της μετακίνησης συνεχίζεται με τη ράμπα αναπήρων να είναι καταλυμένη από το αυτοκίνητο κάποιου βιαστικού ή ασυνείδητου οδηγού. Ο κ. Φωκιανός κοντοστέκεται, μετράει, σκέφτεται. Τελικά αποφασίζει πως θα κάνει μια προσπάθεια και με κάποιον τρόπο θα ανέβει και πάλι στο πεζοδρόμιο

Τελικά, μετά από κόπο καταφέρνει να συνεχίσει το ταξίδι στη γειτονιά του αφήνοντας πίσω το αυτοκίνητο που του είχε στερήσει, με άνεση, το δικαίωμά του να κινηθεί εύκολα και ελεύθερα.

Στην οδό Θράκης, λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι του, περνάει μπροστά από ένα δημοτικό σχολείο. Εκεί θα σταματήσει πάλι κι ενώ βρίσκεται στη μέση του δρόμου, θα με κοιτάξει επίμονα: «το βλέπεις ; Εδώ τα πεζοδρόμια είναι μικρά, υπάρχουν δέντρα στη μέση του πεζοδρομίου, παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, κι έτσι ο δρόμος είναι καλύτερος».

Προχωράμε, λίγα μόλις μέτρα πιο πάνω, μου δείχνει άλλο ένα πεζοδρόμιο. Σ’ αυτό δεν υπάρχει καν αυτό που θα μπορούσε κανείς να πει «ψευτοράμπα», υπάρχουν όμως δυο κολώνες στη μέση του πεζοδρομίου και ένας μεγαλοπρεπής κάδος απορριμμάτων. Είναι σαν ένα τεράστιο κόκκινο απαγορεύεται, το οποίο λέει έμμεσα «όχι, δικό μου το πεζοδρόμιο, εσύ από τον δρόμο».

«Σ’ αυτά τα πεζοδρόμια», μου λέει, «δεν υπάρχουν ράμπες. Ποιος θα ανέβεις εδώ πάνω; Με καρότσι δεν υπάρχει περίπτωση». Ο δρόμος ξεκινά να γίνεται ανηφορικός, η κούρασή του, από τα τόσα ζιγκ-ζαγκ και τα ανέβα-κατέβα τα πεζοδρόμια, είναι μεγάλη.

Ένας περίπατος που για πολλούς θα ήταν θέμα λίγων λεπτών, για τον κ. Φωκιανό κατέληξε να κρατήσει μία ώρα. Φτάνει έξω από το σπίτι του. Ανεβαίνει τη ράμπα που έχει φτιάξει στην είσοδο της πολυκατοικίας του και αναρωτιέται γιατί θα πρέπει να είναι τόσο δύσκολο να μετακινηθεί ένας άνθρωπος με αμαξίδιο στους δρόμους της πόλης.
Το 10% του πληθυσμού της χώρας βιώνει κάποια μορφή αναπηρίας ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο το ποσοστό φτάνει το 15%. Οι αριθμοί είναι μεγάλοι για να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο πρόβλημα της κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που υπό το βάρος της κακής οικονομικής της κατάστασης ξεχνά πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω που έχουν ανάγκη να γίνουν μέρος του κοινωνικού συνόλου.
Ενός συνόλου που θα σκέφτεται και θα μεριμνεί, δεν θα μένει στο εγώ αλλά στο εμείς, που θα του γίνει «φύση» ο σεβασμός των χώρων (πεζοδρόμια, ράμπες, διαβάσεις τυφλών κτλ) των ανθρώπων με αναπηρία.

Άρθρο της  Νικολέτας  Παπάζογλου στο CNN.GR