Της Tiffany Carlson

Εάν εστιάσουμε στην καθημερινή ζωή ενός ατόμου με αναπηρία μπορούμε να διακρίνουμε εφτά κοινά παραδείγματα διακρίσεων που υφίσταται κανείς στην καθημερινή του ζωή. Όλα αποτελούν προσωπικές μου εμπειρίες.

• Συχνά οι υπάλληλοι των καταστημάτων θεωρούν ότι είμαστε και νοητικά ανάπηροι.

Σε κάθε κατάστημα από το μανάβικο μέχρι το εστιατόριο 5 στους 10 υπάλληλους θα θεωρήσουν αυτόματα ότι πάσχουμε και από κάποια νοητική καθυστέρηση λόγω της προφανής σωματικής μας αναπηρίας. Μου συμβαίνει πολύ συχνά στο μανάβικο ή στο σουπερ μάρκετ, ειδικότερα εάν συνοδεύομαι από κάποιον φίλο/η που δεν αντιμετωπίζει κάποια σωματική αναπηρία. Ο υπάλληλος στο ταμείο απευθύνεται στον φίλο/η μου εάν θέλω πλαστική ή χάρτινη σακούλα, εάν θα πληρώσω με μετρητά ή με κάρτα, χωρίς να απευθύνεται σε εμένα που πληρώνω κιόλας. Αυτό με θυμώνει πολύ.

• Τα ταξί μας προσπερνούν

Ειδικότερα στις μεγάλες πόλεις είναι πολύ συχνό φαινόμενο τα ταξί όταν βλέπουν κάποιον με σωματική αναπηρία να τον προσπερνούν. Ίσως μας βλέπουν σαν «πονοκέφαλο» και όχι σαν ισότιμους πελάτες. Αν και στην πραγματικότητα κανείς από αυτούς δεν ξέρει ότι οι περισσότεροι από εμάς μπορούν να μετακινηθούμε καθόλα μόνοι μας, χωρίς καν τη βοήθεια τους να επιβιβαστούμε στο όχημα.

• Τα σκαλιά στους δημόσιους χώρους μας δυσκολεύουν τη ζωή

Εάν θέλω να πάω να πάρω έναν καφέ, ή να συναντήσω έναν φίλο ή να βγω για ψώνια , δεν μπορώ! Πρόκειται για αρχιτεκτονική διάκριση που μας βασανίζει κάθε μέρα. Κάθε δημόσιος χώρος πρέπει να είναι προσβάσιμος!

• Οι γιατροί δεν ακούν πραγματικά

Ενώ θα περίμενε κανείς ότι οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό δεν θα βρίσκονταν στη λίστα με όσους μας προσπερνούν και δεν μας ακούν, στην πραγματικότητα ίσως και λόγω της καθημερινής μας επαφής με γιατρούς, είναι πολύ συχνό φαινόμενο οι γιατροί να μη μας ακούν πραγματικά. Πιστεύουν ότι δεν είμαστε τόσο έξυπνοι ή ικανοί να καταλάβουμε όσα θα μας εξηγήσουν και έτσι οι περισσότεροι γνωστοί μου με αναπηρίες αλλά και εγώ έχουμε αυτό το μεγάλο πρόβλημα.

• Απαγορεύονται τα αναπηρικά αμαξίδια σε πολλούς χώρους

Σε κονσέρτα, σε αεροπλάνα, σε αστικά, σε πάρκα διασκέδασης και σε τόσα άλλα μέρη όσοι κινούμαστε με αμαξίδιο δεν έχουμε πρόσβαση. Για παράδειγμα δεν χωράνε σε ένα αστικό δύο άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο. Οι θέσεις για ανάπηρους σε όλα τα παραπάνω είναι περιορισμένες. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι διάκριση, για εμένα είναι πολύ άσχημο να αλλάζω διαρκώς τα σχέδιά μου γιατί οι θέσεις για ανάπηρους σε κάποια παράσταση είναι ελάχιστες και εξαντλούνται αμέσως.

• Οι ξένοι και οι περαστικοί, προσποιούνται ότι δεν μας βλέπουν

Είναι πολλοί αυτοί που προσποιούνται ότι δεν μας βλέπουν και προτιμούν απλώς να μας αγνοήσουν θεωρώντας ότι είναι πιο εύκολο από το να επικοινωνήσουν μαζί μας. Ειδικά εάν βρισκόμαστε σε κάποιο χώρο με πολύ κόσμο, είναι πολλοί αυτοί που θα προσπαθήσουν να μας προσπεράσουν σε μια ουρά. Οι μητέρες με τα καροτσάκια έχουν σχεδόν πάντα τη χειρότερη συμπεριφορά.

• Είναι πολλοί αυτοί που μας παίρνουν τις θέσεις παρκινγκ

Συμβαίνει όλη την ώρα οι θέσεις των αναπήρων που έχουν χώρο για τη ράμπα μας να είναι διαρκώς κατειλημμένες από άλλα οχήματα και όχι από οχήματα αναπήρων.

Όλα αυτά και άλλα τόσα είναι οι καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, και συχνά μας κάνουν την ήδη δύσκολη ζωή μας ακόμα περισσότερο δύσκολη. Παρόλα αυτά όσες διακρίσεις και αν αντιμετωπίζετε στην καθημερινότητα είναι καλό να μη σας στενοχωρούν και να μη σας ρίχνουν τη διάθεση για να συνεχίσετε να προσπαθείτε. Η ΥΠΟΜΟΝΗ για κάποιον που μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο πρέπει να είναι το όπλο σου. Οι διακρίσεις ίσως γίνουν μέρος την καθημερινής σου ζωής για πάρα πολλά χρόνια. Εάν καταφέρεις κάθε φορά που βιώνεις κάποια διάκριση να τη δημιουργείς σαν ευκαιρία μάθησης, τότε είσαι στο δρόμο της επιτυχίας!

Εσύ, τι είδους διακρίσεις βιώνεις στην καθημερινότητά σου;

Ελάτε στην κοινότητά μας να το συζητήσουμε.

Μετάφραση/Απόδοση και διασκευή από το blog.themobilityresource.com