Χρόνιες νόσοι και μητρότητα: πόσο δύσκολες είναι οι ισορροπίες; ποιος είναι ο ρόλος του πατέρα; μπορούν τα παιδιά να μεγαλώσουν ευτυχισμένα; να μάθουν τα παιδιά για την νόσο ή να τους κρύψουμε την αλήθεια; Ένα άρθρο που απαντάσει σε όλες αυτές τις ερωτήσεις. Τελικά “ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ”.

Η μητρότητα είναι για πολλές μαμάδες, από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής τους. Ξεκινάει με πολλές προσδοκίες και άγχη για το αν θα είμαστε καλές μητέρες, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αγάπη, φροντίδα και ενσυναίσθηση και όχι φωνές, μάλωμα και τιμωρίες. Να είμαστε εκεί για να τα στηρίξουμε σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής τους και να τα καταφέρουμε να μεγαλώσουμε και τα παιδιά τους.

Όλο το παραπάνω σκηνικό όμως, ανατρέπεται με την εμφάνιση μιας χρόνιας νόσου, η οποία ούτως ή άλλως φέρνει μεγάλες αλλαγές στην ζωή του ατόμου. Μαμάδες που αντιμετωπίζουν μια χρόνια νόσο, νιώθουν να υπάρχουν πολλά εμπόδια στον κόσμο της μητρότητας. Νιώθουν ότι δεν μπορούν να χαρούν πολλά πράγματα από την ανατροφή των παιδιών τους, νιώθουν να χάνουν στιγμές από την καθημερινότητα τους και το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο φόβος και η αγωνία για το μέλλον.

Κυρίως στις φάσεις των υποτροπών, τα παραπάνω συναισθήματα είναι πολύ πιο έντονα, καθώς βλέπουν κάποιες φορές να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές ανάγκες των παιδιών τους για παιχνίδι, ξενοιασιά και σκανταλιές. Αναπόφευκτη συνέπεια όλων αυτών, είναι τα παιδιά να υιοθετούν πολλές φορές στοιχεία των ρόλων των ενηλίκων, όπως να αναλαμβάνουν ευθύνες που δεν συμβαδίζουν με την ηλικία τους. Στην οικογένεια όπου η μαμά έχει ένα χρόνιο νόσημα, πολύ σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο πατέρας των παιδιών. Πολύ συχνά ο πατέρας καλείται να “αναπληρώσει” το κενό της μητέρας, λαμβάνοντας πιο ενεργό ρόλο στην φροντίδα και διαπαιδαγώγηση των παιδιών, παίζοντας περισσότερο μαζί τους και εξηγώντας τους το γιατί η μαμά δεν μπορεί να συμμετάσχει στο παιχνίδι.

Τα παιδιά σε όποια ηλικία και αν είναι, ακόμα και αν εμείς οι γονείς τα θεωρούμε μικρά και ότι δεν μπορούν να καταλάβουν με την λογική όσα τους λέμε, αντιλαμβάνονται τις αλλαγές στο περιβάλλον τους με την διαίσθηση, το ένστικτο και τις τεντωμένες κεραίες τους. Το να προσποιούμαστε ότι δεν έχει αλλάξει κάτι στην καθημερινότητα μας, είναι σαν να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Όλοι ξέρουν, αλλά κανένας δεν το συζητάει ανοιχτά. Αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολο στο να καταφέρουν τα παιδιά να μάθουν να διαχειρίζονται το άγχος τους. Τα παραμύθια με ήρωες που βιώνουν αντίστοιχες με τα παιδιά καταστάσεις, είναι πολύ βοηθητικά στο να δώσουν τις απαντήσεις που έχουν ανάγκη τα παιδιά. Τέλος, το να εξωτερικεύουν και να λεκτικοποιούν οι γονείς τα συναισθήματα των παιδιών, αποτελεί βάλσαμο για την παιδική ψυχή, καθώς νιώθουν ότι οι γονείς τους τα καταλαβαίνουν.

Η μητρότητα δυσκολεύει πολύ όταν έχεις να παλέψεις και μια χρόνια νόσο. Όσο πιο γρήγορα φτάσει η μητέρα στην αποδοχή και την κινητοποίηση της νόσου της και παλέψει τα δύσκολα και επώδυνα συναισθήματα που συνεπάγεται η νόσος, τόσο πιο δυναμικό πρότυπο θα αποτελεί για τα παιδιά της, τα οποία παρά την ανασφάλεια των υποτροπών δεν θα νιώθουν ότι πλέουν σε άγνωστα νερά!

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας- Οικογενειακή/Συστημική Σύμβουλος

Πηγή: kritikou-healthpsy.gr